กลอนรัก

ชิดแนบแอบอกอุ่น
เนื้อละมุนจะว่าไหม
รักน้องต้องดวงใจ
หวังอยากได้เจ้าเชยชม

อินทนิลกลิ่นหอมหวล
แต่เนื้อนวลหวลหอมกว่า
พิศพักตร์เพลิดเพลินตา
แก้มนั้นหนาเป็นยองใย

เกี่ยวก้อยมาร้อยดาว
ให้เต็มราวบนท้องฟ้า
เรียงรายสุดสายตา
เป็นคำว่าฉันรักเธอ

ตะกร้าหวายสีขาว
บรรจุดาวแห่งความฝัน
เราสองมาช่วยมากัน
แขวนดาวนั้นคู่จันทรา

ช่วงแรกแห่งความรัก
คือรู้จักและทักทาย
ยิ้มมายิ้มไป
แล้วมอบหัวใจให้กันและกัน

ใช่ว่าวันเก่าจะลางเลือน
อาจดูเหมือนทุกสิ่งยังช่างห่างไกล
แต่แท้จริงไม่ว่าวันเวลาไหน
เธอยังคงอยู่ในใจเสมอมา

กาลเวลา..นำเธอมาให้พบ
ความผูกพันธ์…ไม่รู้จบไม่ห่างหาย
กาลเวลา…นำเธอมาให้ใจ
ให้เป็นห่วงสายใย..ไม่ล้างลา

วันนี้ได้พบหน้า รู้สึกเลยว่าโลกแจ่มใส แปลกจริงที่คนบางคนทำไม ช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจของใครบางคน

ถ้าฉันสร้างปาฏิหาริย์ได้ จะภาวนาให้โลกหยุดหมุน จะได้อยู่ในอ้อมกอดอุ่น และสบตากับเธอไปตลอดกาล

รักเธอเข้าแล้วสิ เต็มหัวใจดวงนี้เลยรู้ไหม ไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่เมื่อไร กว่าจะแน่ใจก็รักเธอเต็มหัวใจซะแล้ว

เวลาอาจเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง ดีขึ้นบ้างเลวลงบ้างตามประสาแต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนผันตามกาลเวลาก็คือหัวใจที่ห่วงหาเพียงแต่เธอ

อยู่ไกลกันตั้งขนาดนี้ กลัวเธอจะไปมีใครคนใหม่ คำสัญญายังจำได้หรือเปล่า คนไกลที่บอกว่าจะฝากใจไว้ให้กัน

ทุกจังหวะของหัวใจ มันบอกว่าห่วงใยห่วงใยนัก ได้ยินไหมเสียงดัง รักๆ มันคึกคักกว่าร็อคแอนด์โรล

ไม่จำเป็นสำหรับคำหวาน ไม่ต้องมาพบพานทุกวันก็ได้ ความรักขึ้นอยู่กับหัวใจ คำหวานใดๆก็ไม่สำคัญ

หนึ่งลมหายใจนี้ ขอแทนสัญญาที่จะมีให้ แทนคำพูดมากมายในใจ แทนรู้สึกลึกไว้ในแววตา

ถ้าจะถามว่าชอบเธอตรงไหน คงบอกไม่ได้ง่ายๆ อาจเป็นเพราะความงดงามในใจ ที่เธอคล้ายๆว่าจะมี

ใครจริงใจมาก็จริงใจไป และจะได้สุดๆจากฉันเสมอ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงเซอร์ๆ อย่างดีก็มีแค่รักให้เธอเต็มหัวใจ

ชอบคนคิดอะไรทันกัน เพราะฉันไม่ชอบย่ำอยู่กับที่ มาเจอเธอก็รู้สึกแปลกๆดี บอกกับตัวเองว่าคนนี้ใช่เลย