คํากลอนสอนใจ

หากเหนื่อยหนัก ก็พักเสีย
หายอ่อนเพลีย แล้วสู้ใหม่
มาต่อเติม เพิ่มถ่านไฟ
จงสุมใส่  ให้ลุกโชน

พบ ต้อง พราก
จาก ต้อง จำ
ทาน ต้อง ทำ
ธรรม ต้อง มี

ประดับกายด้วยความดี
มีราศีกว่าประดับเพชร

ทนทุกข์เพราะความจน
ดีกว่าทุกข์ทนเพราะเป็นหนี้

ถึงจะรวยล้นฟ้า
ถึงจะจนติดดิน
ถึงจะมีแค่พอกิน
สุดท้ายก็แดดิ้นบนพื้นปฐพี

อุปสรรค  ข้างหน้า  อาจมีฝน
ทั้งข้างหลัง  อาจมืนมน  ไม่แจ่มใส
มีสมอง    มีสองเท้า   จงก้าวไป
เพิ่มถานใจ    สุมใส     ให้ลุกโชน

อาจต้องใช้ วันเวลา ที่แสนนาน
อาจต้องผ่าน ทุกปัญหา ที่รุมเร้า
อาจต้องสู้ อุปสรรค หนักไม่เบา
สิ่งที่เฝ้า เรามุ่งหมาย กลายเป็นจริง

จงอยู่เพื่อ สรรค์สร้าง
จงอยู่อย่าง สร้างสรรค์
จงอยู่เพื่อ แบ่งปัน
จงอย่าหวั่น ไม่ผันแปร

อย่าท้อแท้ กับชีวิต ที่ผิดหวัง
ฟ้ามืดยัง มีสว่าง กลางคืนหาย
แม้วันนี้ มีปัญหา อย่างมากมาย
ใช่เลวร้าย สบายดี มีแน่นอนฯ

หลายปัญหา เกิดจากคน อดทนสู้
เกิดมาอยู่ คู่กับคน อดทนไหว
เพราะทุกคน ต่างความคิด ต่างจิตใจ
เราอยากได้ เขาอยากเด่น เห็นมากมี

ในบางช่วง ของชีวิต ก็ผิดหวัง
ในบางครั้ง ของชีวิต จิตสับสน
ในบางครา ของชีวิต คิดกังวล
ในบางคน คงประสบ พบเหมือนกัน

ต้นไม้ที่สูง เพียงฟ้า
ล้วนเคยหญ้า เพียงดิน
พญาเยี่ยว ที่โผบิน
ล้วนเป็นนก ที่เคยหัดบินทั้งนั้นฯ

จงจำไว้ชายใดมาพูดเกี้ยว
อย่าเพิ่งเกรี้ยวโกรธาว่าหยาบหยาม
เมื่อไม่รักก็อย่าตอบให้ชอบความ
ให้มันตามพอมันเหนื่อยเดี๋ยวเฉื่อยเอง

อันคำคมลมชายนั้นร้ายสุด
ชอบเยื้องหยุดใจหญิงให้พิงหา
ชอบพูดเกี้ยวเลี้ยวลุดฉุดเวลา
ดั่งอาชาคึกคะนองลำพองตน

แค่ดอกไม้ริมทางเขาร้างทิ้ง
กลายเป็นหญิงอัปยศหมดคุณค่า
มิอาจเอาออกขายได้ราคา
เป็นสินค้ามือสองคนมองเมิน

ชายกี่คนรู้คิดรับผิดชอบ
เกียรติเป็นกรอบกั้นตนพ้นมัวหมอง
แม้เขาคือคนหนึ่งที่พึงปอง
เธอก็ต้องมีความหมายในสายตา

หวังลูกแทนโซ่ทองคล้องใจพ่อ
จะเชื่อมต่อถึงแม่ได้แน่หรือ
คำว่ามารหัวขนคนเล่าลือ
ควรเป็นสื่อสอนใจให้เธอตรอง

และอย่าหวังว่านั้นสร้างพันธะ
อย่าคิดนะเสน่ห์เธฮเขาเผลอหลง
สัญชาติเสือเหลือวิสัยให้ซื่อตรง
แล้วก็คงออกลายเมื่อปลายมือ