คํากลอนสอนใจ

ลมหายใจมีไว้ให้ความหวัง
สร้างพลังดวงจิตอย่าคิดถอย
อย่าอยู่อย่างชีวิตที่เลื่อนลอย
โหยละห้อยเสียกาลและเวลา

บทพิสูจน์ความแกร่ง แห่งเพชรแท้
ความแน่วแน่ที่จะไป ให้ถึงฝัน
จะย่อท้อหวั่นไหว ทำไมกัน
หวังและวันแห่งเส้นชัย ไม่ไกลเกิน

อุปสรรคแค่ไหน ก็ไม่หวั่น
คืนและวันจะโหดร้าย สักเพียงไหน
ร้อยและพัน ปัญหาจะฝ่าไป
เพียงมีเธอ ยิ้มให้ ที่ปลายทาง

แม้ไม่ได้ทุกอย่างที่หวังไว้
ก็มั่นใจในคุณค่ามหาศาล
หนึ่งส่วนจากเศษฝันเมื่อวันวาน
อาจสร้างงานเกียรติยศปรากฎไกล

อย่าเผลอกายให้ชายเขาเชยชม
เมื่อเขาสมดังหวังเขาผลักไส
ไล่เหมือนหมู เหมือนหมา อย่างสาใจ
เคยเห็นไหมในละคร สอนใจตน

อย่าเผลอใจให้ใครเขาง่ายนัก
เพราะความรักไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
ถ้าไม่อยากอยู่อย่างตายทั้งเป็น
จงมองเห็นคุณค่าของตัวเอง

ยามเจ้ามา เอาอะไร มาด้วยเจ้า
เจ้าจะเอา แต่สุข สนุกไฉน
ยามเจ้าไป เจ้าจะ เอาอะไร
เจ้าก็ไป ตัวเปล่า เหมือนเจ้ามา

ทำตัวดี มีงานทำ และศักดิ์ศรี 
รอคนดี ที่มีรักตอบสนอง
ถึงเค้าจะหลอกให้เรา น้ำตานอง
ก็จะมองว่า มันโง่ ที่ทิ้งไป

เพราะความรักทำให้เราอบอุ่นใจ 
บ้างครั้งก็ให้ความร้อนจนแผดเผา
ถ้าไม่คุมอารมณ์รักในใจเรา 
ก็จะเศร้าเมื่อเค้าได้ จากเราไป

จงรับรู้ถึงอารมณ์ที่ได้รัก 
อย่าให้รัก ชักชีวิตให้ตกเหว
เค้าไม่รักก็ใช่ว่าเค้าจะเลว
รักก็เหมือนเปลวไฟในใจเรา

มันก็ดี หากมีคู่ อยู่เคียงข้าง
ลดรอยด่าง หัวใจ หายสลัว
หากกงจักร ลักเข้าไป ใส่ในตัว
จิตดอกบัว คงชอกช้ำ ระกำใจ

จะรักใคร ให้ตรวจสอบ รอบคอบไว้
อันผู้ชาย หลายล้านเกวียน เสี้ยนทั้งนั้น
ใช้เวลา ศึกษาใจ ให้รู้ทัน
อย่าตะบั้น ใฝ่หา มันน่ากลัว

อันผู้ชาย กายปลาไหล ไม่ต้องคบ
ชายพูดปด จดเอาไว้ ไม่อาสา
ชายพนัน รั้นขวดเหล้า เมาสุรา
อย่านำมา เป็นสามี หนีให้ไกล

แอบรักชาย หมายข้างเดียว เกี่ยวก้อยปล่าว
เป็นมะนาว ไม่มีรส หมดศักดิ์ศรี
เกิดเป็นหญิง หยิ่งเข้าไว้ ไม่เสียที
อย่าชกตี ชกลม ตรมอุรา

เมื่อแก่เฒ่าหมายเจ้าเฝ้ารับใช้
เมื่อยามไข้หมายเจ้าเฝ้ารักษา
เมื่อยามถึงวันตายวายชีวา
หวังลูกช่วยปิดตาเมื่อสิ้นใจฯ

แม้นเราริษยากันและกัน
ไม่ช้าพลันก็จะพากันฉิบหาย
ระวังการยุยงส่งร้าย
นั่นแหละเครื่องทำลายสามัคคีฯ

เมื่อยามรักน้ำผักก็ว่าหวาน
ครั้นเนิ่นนานน้ำอ้อนก็กร่อยขม
เหมือนคำพาลหวานนักมักเป็นลม
แต่เขาชมกันว่าดีนี่กระไร
บรเพ็ดนั้นเป็นยารักษาโรค
แต่ความโลภเขาว่าขมหาชมไม่
เหมือนคนซื่อพูดจาประสาใจ
ไม่มีใครชมปากมิอยากยินฯ

อันว่าความกรุณาปราณี
จะมีใครบังคับก็หาไม่
หลังมาเองเหมือนสายฝนอันชื่นใจ
จากฟากฟ้าสุราลัยสู่แดนดินฯ