กลอนรักสั้นๆ

ให้ห่วงกันบ้างเป็นไร
ให้ห่วงใย..ให้มีสิทธิ์
ให้นะ..ให้ลองคิด
รักสักนิดก็เพียงพอ

เกิดเป็นหญิงจริงแท้ยิ่งลำบาก
จะเอ่ยปากฝากใครว่าคิดถึง
คงทำได้แค่เพียงใจคะนึง
มิอาจเอื้อมเอ่ยถึงความในใจ

เป็นเพราะกลัวว่าเธอจะไกลห่าง
จึงหาทางตีสนิทชิดเคียงใกล้
แม้จะรู้ว่าเธอไม่มีใจ
ไม่ทำให้หลีกไกลไปจากเธอ

รักเธอ แค่ไหน อย่ารู้
อย่าดู อย่าคิด แค่เห็น
รู้ไป เท่านั้น เดี๋ยวเซ็ง
รู้ไว้ ที่เห็น รักเธอ

วันนั้น กับวันนี้
วันที่ผ่านมาเนิ่นนาน
วันวาน กับวันหวาน
ตลอดกาลยังคงเดิม

อย่าหวั่นใจไปเลยคนดี
ฉันคงไม่มีวันที่จะแปรผัน
ความรักความผูกพัน
ยังคงมั่น..ฉันสัญญา

หากตราบใด สายนทียังปรี่ไหล
สู่มหาชลาลัย กระแสสินธุ์
เกลียวคลื่นยังกระทบฝั่งดั่งอาจิณต์
เป็นนิจศีล ตราบนั้น ฉันรักเธอ

ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้เธอ
ไม่ใช่เพียงพลั้งเผลอเพราะความเหงา
แต่หล่อหลอมจากความฝันอันบางเบา
กระซิบฝากสายลมหนาวว่ารักเธอ

ความรักคือทุกอย่าง
คือการสร้าง คือการทำลาย
คือความเข้มแข็ง คือความอ่อนไหว
คือเหตุผลมากมายที่ไร้ซึ่งนิยาม

ไม่ว่าเขาหรือใครไม่สำคัญ
เพราะใจฉันรักมั่นไม่หวั่นไหว
มีเพียงเธอรักเพียงเธอจนหมดใจ
จะร้อยเขาพันใครไม่สำคัญ

เธอไม่ใช่ทุกอย่างที่ฉันต้องการมี
แต่เธอคือสิ่งเดียวที่ฉันคนนี้-ต้องการได้
ขอเธอแค่ใจเต็มๆ-เพียงหนึ่งใจ
ฉันคงไม่ต้องการอะไร-จากใครอีกเลย

ขอให้เรามั่นใจในกันและกัน
สร้างสายใยความผูกพันที่ยิ่งใหญ่
เพียงเธอกับฉันมีรักที่จริงใจ
กลัวอะไรกับพรุ่งนี้ที่จะมา..

เป็นเพียง ผู้ชาย ธรรมดา
ไม่ใช่ ซานต้า ที่ไหน
มีของขวัญ คริสมาสต์ ให้เธอไป
เป็นหัวใจ สีแดงแดง อมชมพู

หวังว่าจะเป็นจริง
กับบางสิ่งที่วาดไว้
หวังว่าอะไรในใจ
ที่ซ่อนไว้จะตรงกัน

เกลียดตัวเองยิ่งนัก
แค่เข้าไปทักก็ไม่กล้า
เลยแต่งกลอนบทนี้ขึ้นมา
แทนคำบอกว่าห่วงใย

ใจจริงคิดอยากจะผูกพัน
แต่วันนั้นยังไม่กล้าเอ่ย
อยากทักทาย ถามไถ่ แต่ไม่เคย
แล้วจะเอ่ยความในใจได้อย่างไร

คนดีของฉัน
อยู่ตรงนั้น สบายดีไหม
เมื่อขอบฟ้ากว้าง เราห่างไกล
เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง..คนดี

รับรู้อยู่เสมอ
สิ่งที่เธอมีให้ฉัน
ความห่วงใยความผูกพัน
ยังมีให้กันตลอดไป