คำกลอน
หากจะเป็นการดี
ช่วยเอาสำนึกนี้ ไปเก็บไว้ในหัวใจ
เผื่อวันหนึ่ง จะไม่ต้องเผลอไปทำร้ายใคร
ว่าครั้งหนึ่งเคยทำให้ ใคร ต้องเจ็บเพราะเธอ
อย่าเลยคนดี
เมื่อเวลานี้ คนที่แสนดี ไม่มีแล้วในตัวฉัน
คงผิดที่ ผิดเวลา ที่จะมาเห็นคุณค่าในตัวกัน
กับความดีนาทีสุดท้ายนั้น ฉัน! คงไม่รู้สึกอะไร
สุขมากไหม กับการทำร้ายใคร
ไม่รู้สึกใช่ไหม ที่ใครต้องรอ
หรือเมื่อไม่เคยถาม ไม่เคยร้องขอ
เลยรู้สึก ว่าไม่พอ กับหัวใจ
ยังรับรู้อยู่หรือเปล่า
คนที่คอย เขาจะปวดร้าวไหม
คงเที่ยวยิบยื่น ความหวานให้ใคร
คนข้างหลังยังมีอยู่ไหม ยังหลงระรื่นชื่นใครอยู่หนอ
แค่ลมพัดหวิวๆ
แทบทำให้ หัวใจขาดริ้ว แตกสลาย
หนึ่งหัวใจ ฝากมาถามกมาย
รักยังมี หรือกลับกลาย ไปกับสายลมไหว
รักคงยังไม่พอ
ความรัก
เหมือนดอกไม้ที่ไร้สี
เป็นน้ำตาลที่ไม่มี รสหวาน
หรือรักมันจืด เมื่อผ่านล่วงกาล
ความมันหวาน จึงถูกเจือจางไป
ความจริงก็คือ
ฉันไม่อาจยึดถือ จริงจังอะไรได้
ความฝันความหวังของฉัน ไม่เกิดประโยชน์อันใด
ก็แค่ข้อความซ้ำมาซ้ำไป ที่ไม่มีใครเหลียวแล
ที่น้อยใจคือ
เธอไม่เคยรู้ลายสือ แห่งคุณค่า
เธอแค่อ่าน แค่ผ่านสายตา
กดถูกใจไปตามประสา คนออนไลน์
น่าน้อยใจ
เธอชอบสิ่งที่ฉันขีดเขียนออกไป ทุกๆครั้ง
แต่งแต้มอะไร เธอก็เต็มใจจะรับฟัง
เธอคอยอยู่เป็นกำลัง ให้ฉันเสมอมา
ความน้อยใจ
คือความคาดหวังใหญ่ๆ
ที่มีเพียงพื้นที่แคบๆในหัวใจ
เอาไว้ยอมรับความเป็นจริง
ไม่ได้ต้องการคนที่ "ดีแต่พูด" ว่า "รั ก แ ล ะ ห่ ว ง ใ ย "
แต่กรูต้องการคนที่คอย "ใส่ใจ" และ "ดูแลกัน"
เรายังเป็น "คนรักกัน" อยู่ไหม
คำว่า "แฟน" ในหัวใจยังสำคัญอยู่รึเปล่า
คำว่า "ห่วงหา" ยังคงมีค่าระหว่างสองเรา
หรือไม่เคยคิดถึงกัน เพราะแม้เงาก็ไม่เห็นมาใส่ใจ
มีเพื่อนดี มีหนึ่ง ถึงจะน้อย
ดีกว่าร้อย เพื่อนคิด ริษยา
เหมือนเกลือดี มี นิดหน่อย น้อยราคา
ยังมีค่า กว่าน้ำเค็ม เต็มทะเล
ในความรัก ถ้ายังก็ไม่มั่นใจ อย่าเพิ่งไปมีความรัก
เพราะจะทำให้ เราไม่รู้จัก ว่า ความรัก คือ อะไร
ลืมกันแล้วหรือ
ฉันก็คือ คนที่เคยห่วงหา
อยู่ๆเธอก็หายไปให้ไกลตา
ใจมันอ่อนล้าเกินกว่าจะทำใจ
ขอโทษนะคนดี
ใจลังเลดวงนี้ มันร้องไห้
รู้ทั้งรู้ว่ามีใคร
แต่หัวใจก็รักใคร ได้อีกคน
ถ้าจะตัดก็ตัดให้พ้นใจ
อย่าให้เหลือเยื่อใยไว้ทอฝัน
อย่าให้เหลือแม้เศษเสี้ยวไว้เกี่ยวพัน
เคยรักกันมากแค่ไหนจะได้ลืม
หากเธอยังมีหัวใจข้างในนั้น
คงไร้ความรู้สึก
เธอจึงไม่เคยผูกพันกับใครล้ำลึก
เธอคงไม่เคยรู้สึกว่ารักใคร