คำกลอน

ความรักคือทุกอย่าง
คือการสร้าง คือการทำลาย
คือความเข้มแข็ง คือความอ่อนไหว
คือเหตุผลมากมายที่ไร้ซึ่งนิยาม

ไม่ว่าเขาหรือใครไม่สำคัญ
เพราะใจฉันรักมั่นไม่หวั่นไหว
มีเพียงเธอรักเพียงเธอจนหมดใจ
จะร้อยเขาพันใครไม่สำคัญ

เธอไม่ใช่ทุกอย่างที่ฉันต้องการมี
แต่เธอคือสิ่งเดียวที่ฉันคนนี้-ต้องการได้
ขอเธอแค่ใจเต็มๆ-เพียงหนึ่งใจ
ฉันคงไม่ต้องการอะไร-จากใครอีกเลย

ขอให้เรามั่นใจในกันและกัน
สร้างสายใยความผูกพันที่ยิ่งใหญ่
เพียงเธอกับฉันมีรักที่จริงใจ
กลัวอะไรกับพรุ่งนี้ที่จะมา..

เป็นเพียง ผู้ชาย ธรรมดา
ไม่ใช่ ซานต้า ที่ไหน
มีของขวัญ คริสมาสต์ ให้เธอไป
เป็นหัวใจ สีแดงแดง อมชมพู

หวังว่าจะเป็นจริง
กับบางสิ่งที่วาดไว้
หวังว่าอะไรในใจ
ที่ซ่อนไว้จะตรงกัน

เกลียดตัวเองยิ่งนัก
แค่เข้าไปทักก็ไม่กล้า
เลยแต่งกลอนบทนี้ขึ้นมา
แทนคำบอกว่าห่วงใย

ใจจริงคิดอยากจะผูกพัน
แต่วันนั้นยังไม่กล้าเอ่ย
อยากทักทาย ถามไถ่ แต่ไม่เคย
แล้วจะเอ่ยความในใจได้อย่างไร

คนดีของฉัน
อยู่ตรงนั้น สบายดีไหม
เมื่อขอบฟ้ากว้าง เราห่างไกล
เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง..คนดี

รับรู้อยู่เสมอ
สิ่งที่เธอมีให้ฉัน
ความห่วงใยความผูกพัน
ยังมีให้กันตลอดไป

…เป็นความจริงที่ว่า…
น้ำและฟ้าไม่อาจมาพบกันได้
แต่น้ำ…ยังคงสะท้อนภาพฟ้าแม้ห่างไกล
แล้วเราจะหวั่นไปไย…ถ้าใจส่งถึงกัน

คนดีเป็นอย่างไรบ้าง
ไม่นานหรอกก็รุ่งสาง
ความอ้างว้างจะจางหายไป

ฉันอาจไม่ดีอย่างใครๆ
แต่ทำไมต้องเป็นเหมือนอย่างเขา
ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้มานานเนา
แต่มีรักใหญ่เท่าท้องนภา...

อ่านหนังสือดึกๆก็นึกถึงคนคนหนึ่ง
คนซึ่งต้องห่วงหา คนคนนึงซึ่งอยู่ในใจตลอดมา
คนคนนึงซึ่งคนคนนี้ขอบอกว่า "รักเธอ"

ฉันรักเธอเท่าฟ้าและอากาศ
ฉันรักเธอเท่าถาดใส่ขนม
ฉันรักเธอเท่าขวดใส่ลูกอม
ฉันรักเธอเท่าโหลกลมๆที่ใส่หัวใจ

เก็บความรักใส่กล่อง
เก็บใจเราสองใส่ลงถัง
เก็บความจริงใจใส่กะละมัง
แล้วเก็บกล่องในถัง
ใส่กะละมังไปให้เธอ

ถามหาความรักว่าอยู่ไหน
อยู่ไกลที่ฟากฟ้ากว้าง
หรืออยู่สุดท้ายที่ปลายทาง
หรืออยู่ข้างๆใจเธอ

สายลมพัดพาใจล่องลอยออกไป
ขอพรุ่งนี้ฉันยังมีเธอ
และฉันเก็บสิ่งดีที่เธอนั้นมีให้จดจำ
อยากบอกเธอสักล้านคำว่ารักเธอ