คำกลอน

จำได้ไหมว่าเราเคยเป็นเพื่อน
เคยเป็นเหมือนทุกสิ่งให้กันได้
คอยเป็นเพื่อนทุกที่ที่เราไป
หรือว่าในวันนี้ไม่เหมือนเดิม

ความรักเก่าความเศร้ามันยังอยู่
เป็นบทเรียนเป็นครูให้จดจำ
ความเจ็บปวดรวดร้าวเคล้าความช้ำ
มันยังซ้ำทรงจำยังไม่ลืม

ใจฉันเหมือนจะแคบ
หลังจากเจ็บแปลบที่รักใคร
ขอโทษที่ฉันทำใจร้าย
ปฏิเสธความห่วงใยจากใจเธอ

เธอรู้ไหมทำไมฉันถึงจาก
ความจริงฉันก็ไม่อยาก
ขอกลอนนี้เป้นของฝาก
ฝากบอกเธอที่ว่าฉันต้องย้ายโรงเรียน

ขออยู่ไหนช่วยบอกฉันที
สี่ห้าปีมานี่ฉันเศร้าใจรู้ไหม
เพราะเธอเพียงคนเดียวในหัวใจ
เธออยู่ไหนช่วยบอกฉันที

วันนี้เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงจากมา
อยากขอโทษเธอทั้งน้ำตาแต่ไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน
อยากให้กลอนนี้เป็นจดหมายส่งไปให้ถึงเธอ
อยากขอโทษ เธอเสมอขอเพียงเธอมาให้เห็นกันก็พอ

ขอโทษที่วันนั้นไม่ไไปหา
วันนี้ขอโทษเธอทั้งน้ำตา
ที่ตามมาวันนี้ฉันขอโทษ
ไม่ได้มาให้เธอหายโกรธ
มาแค่ขอโทษถ้าจะหายโกรธไม่เป็นไรเธอ

ขอโทษที่ให้เธออยู่ลำพัง
ขอโทษที่ทำตามพูดไม่ได้
ขอโทษที่ให้เธอลำบากทั้งกาย-ใจ
ขอโทษที่จากไปไม่บอกลา

ยกโทษให้ฉันได้ไหม
ยกโทษกับใจที่สับสน
ยกโทษให้ฉันที่เผลอ ไปชอบใครอีกคน
ยกโทษเถอะ เพราะคนที่จริงใจด้วย มีแต่เธอ

ขอโทษ
ไม่โกรธใช่มั๊ยคนดี
ขอโทษอีกสักร้อยที
แค่หวังให้เธอนี้อภัยให้
เพียงครั้งเดียว

ขอโทษ ให้อภัย ได้ไหม เธอจ๋า
ทีหลัง คราว หน้า จะไม่มี เรื่องแบบนี้
ฉันสัญญา และทำได้ เชื่อเถอะ เธอคนดี
รู้ฉันผิด ในคราวนี้ ขอแก้ตัว

หากเหนื่อยหนัก ก็พักเสีย
หายอ่อนเพลีย แล้วสู้ใหม่
มาต่อเติม เพิ่มถ่านไฟ
จงสุมใส่  ให้ลุกโชน

พบ ต้อง พราก
จาก ต้อง จำ
ทาน ต้อง ทำ
ธรรม ต้อง มี

ประดับกายด้วยความดี
มีราศีกว่าประดับเพชร

ทนทุกข์เพราะความจน
ดีกว่าทุกข์ทนเพราะเป็นหนี้

ถึงจะรวยล้นฟ้า
ถึงจะจนติดดิน
ถึงจะมีแค่พอกิน
สุดท้ายก็แดดิ้นบนพื้นปฐพี

อุปสรรค  ข้างหน้า  อาจมีฝน
ทั้งข้างหลัง  อาจมืนมน  ไม่แจ่มใส
มีสมอง    มีสองเท้า   จงก้าวไป
เพิ่มถานใจ    สุมใส     ให้ลุกโชน

อาจต้องใช้ วันเวลา ที่แสนนาน
อาจต้องผ่าน ทุกปัญหา ที่รุมเร้า
อาจต้องสู้ อุปสรรค หนักไม่เบา
สิ่งที่เฝ้า เรามุ่งหมาย กลายเป็นจริง