คำกลอน

ไม่รู้เลยฉันเป็นอะไรนะวันนี้
คิดถึงเธอคนดีทุกทีมันแทบจะร้องไห้
ทั้งที่วันก่อนๆก็ยังไม่เห็นจะเป็นอะไร
แต่วันนี้ทำไมคิดถึงจนแทบจะร้องไห้ออกมา

สายลมหนาวพัดมาเมื่อฟ้าสาง หมอกจางๆน้ำค้างพรมบนยอดหญ้า
อยู่กลางป่าบนดอยสูง คิดถึงขวัญตาเสน่หายังติดตรึงใจไม่เคยลืม

ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมต้องคิดถึงมากมายขนาดนี้
อยากพบเห็นหน้าทุกนาที อยากมีเธอไว้ที่หัวใจ

จะคิดถึงทุกนาทีที่ใจว่าง จะจัดวางเธอไว้ในใจฉัน
จะหยิบยื่นความห่วงหามาแบ่งปัน จะร่างฝันให้คืนวันเป็นของเรา

อยู่ไกลกันบ้างก็ดี ฉันอยู่ที่นี้เธออยู่ที่นั่น
เราจะได้เรียนรู้ที่จะคิดถึงกัน ในความไกลที่ผูกพันและมั่นใจ

นั่งหมุนนาฬิกา แต่เวลาไม่หมุนตามใจฉัน
นั่งนับคืนนับวัน เมื่อไหร่จะถึงวันที่เราพบกันอีกที

ฉันคิดถึงเธอเรื่อยมา ตลอดเวลาก็อยากอยู่ใกล้
เธอช่างมีอิทธิต่อจิตใจ เผลอรักเธอเข้าแล้วไงแน่ๆเลย

เก็บความรู้สึกดีนี้เอาไว้ เพื่อในยามห่างไกลในวันหน้า
จะได้จดจำวันเวลา ที่ผ่านมานั้นมีค่าเพราะมีเรา

ถ้าบอกว่าคิดถึง เธอจะซึ้งและเชื่อไหม
ถ้าบอกว่าห่างใย จะยอมรับหรือไม่คนดี

ว่างมากวันนี้โทรไปหาคนดีจะได้ไหม อยากบอกให้รู้ถึงคำที่ซ่อนอยู่ภายในว่า
คิดถึงเสียมากมาย แล้วพร้อมจะวางสายทันที

 คิดถึงคนไกล นานนักรู้ไหมที่ไกลห่าง
หัวใจดวงนี้ช่างอ้างว้าง รอคอยอย่างเดียวดาย

คงจะคิดถึงกันบ้าง เวลาเหินห่างอย่างนี้
ไม่ใช่ไม่รักหรอกคนดี แค่อยากให้มีบ้างอารมณ์คิดถึง

ถ้าจะให้ปากบอกคิดถึง ก็คงไม่ได้ครึ่งที่รู้สึก
ขอเก็บไว้ในใจลึกๆ ให้เธอรู้สึกได้ด้วยใจ

ถึงไม่ได้มาหา ก็ใช่ว่าจะไปกับใครที่ไหน
ยังเป็นห่วงเป็นใย คิดถึงเธอได้ทั้งวัน

อาจไม่เคยบอกว่าคิดถึง มีแต่แววตาซึ้งๆที่หวั่นไหว
แทนถ้อยคำรู้สึกข้างใน ว่าลึกๆไม่เคยมีใครที่จะคิดถึงได้ มากเท่าเธอ

จะกี่ฟ้ากี่เขาที่เราห่าง จะกี่ทางที่ทอดยาวให้ก้าวไป
จะกี่น้ำที่ทอดกว้างห่างไกล จะกี่ใจยังคงคิดถึงเธอ

ตื่นนอนเช้านี้ พระอาทิตย์สดใส
กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไร คิดถึงเธอก่อนได้ไหมคนดี

คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า ปล่อยให้ฉันนั่งรออยู่อย่างนี้
รู้มั้ยฉันคิดถึงเธอทุกนาที รอว่าเมื่อไหร่คนดีจะโทรมา