คำกลอน

ขุดคำหวานหว่านล้อมจอมเล่ห์จิต
หยอดยาพิษอาบซึ่งน้ำผึ้งหวาน
หลอกล่อดื่มหลงกินจนสิ้นทาน
คอยถึงกาลเพียงพอขอลาไกล

พอกันทีที่ผ่านแค่การฝัน
คิดว่ามันฝันร้ายหมายชีวิต
พฤติกรรมที่ทำอำมหิต
รักมีพิษติดทรวงราวบ่วงมาร

รอยแผลรัก ยากนัก จะหดหาย
แผลมันกลาย ฝังลึก นึกผลักไส
แต่แผลเป็น นี้หนอ ละอ่อนใจ
หยั่งรากไว้ ลงฝัง ขังจิตตรม

เพราะรักมาก เจ็บมาก ฝากรอยช้ำ
ตราตรึงนำ ลงลึก ดั่งเหวห้วง
ไม่มีแล้ว ที่ร้าย กว่าคำลวง
คอยตามทวง ทุกคืนค่ำ อยู่ร่ำไป

ที่มาทัก ใจภัก(ดี) แล้วห่างเหิน
ร้อยเรื่องร้าย มากมาย เข้าเผชิญ
เจ็บเหลือเกิน ตอกย้ำ ระกำทรวง

อดทนกับ ความเหงา รุมเร้าจิต
ใจย้อนคิด หวนชวน ทวนความหลัง
เก็บเอาเรื่อง ร้าย-ร้าย เข้าประดัง
อยากให้ใจ มันพัง จนยับเยิน

ดอกคูณคูณดอกอยู่เต็มต้น
เหมือนแกล้งคูณความหมองหม่นให้คนผิด
คูณอาทรห่วงหาเป็นยาพิษ
ฆ่าให้ตายทีละนิดทีละนิดเมื่อคิดถึง

เขาคือคนที่เธอรัก
เขาคือคนที่เธอพักหัวใจ
เขาคือคนที่เธอห่วงใย
แล้วฉันเป็นอะไรกับเธอ

ถึงจะเจ็บปวดเพราะเธอมามาก
แต่ใจยังอยากรักเธอเสมอ
รู้ตัวเองดีว่าไม่สามารถลืมเธอ
แต่ไม่เคยเผลอใจรักใครนอกจากเธอ

ฉันก็แค่ผู้ชายธรรมดา
คงไม่มีค่าอะไรกับเธอใช่ไหม
แต่ว่าอยากบอกให้เข้าใจ
ว่ายังไง ยังไง ใจก็มีแต่เธอ

ทั้งน้ำตาที่รินไหลเกือบจะหมด
ทุกๆหยดล้วนมาจากความรู้สึก
เจ็บแล้วไม่ว่ารักเธออยู่ลึกๆ
แต่ก็รู้สึกเหมือนว่าเธออยู่ไกลเหลือเกิน

เธอเข้ามาทำให้ฉันนั้นหวั่นไหว
เธอเข้ามาทำให้ฉันใจละลาย
อยู่ดีๆ เธอก็ใจร้ายมาทำร้าย
ความรู้สึกดีๆ ที่ฉันนั้นมีให้เธอ

บอกได้ไหมว่าเธอรักใคร
บอกได้ไหมว่าคิดยังไงกับฉัน
บอกมาเลยว่าไม่เธอเคยรักกัน
มีเพียงฉันที่งมงายอยู่ฝ่ายเดียว

ทรมานเสียนัก
ไม่มีสิทธิ์รักเธอจนได้
ต้องปฏิเสธหัวใจ
ทั้งที่อยากอยู่ใกล้เธอเหลือเกิน

แม้นว่าความรักของฉัน
ไม่สามารถผูกพันเธอไว้ได้
ก็ขอแค่คุณค่าแห่งความจริงใจ
ตรึงเธอไว้ชั่วอึดใจก็เพียงพอ

ขออยู่ห่างๆอย่างนี้
ขอมีเธอไว้แค่ฝันหวาน
จะได้มีเธอในใจได้นานๆ
ดีกว่าจะร้าวรานกับความจริง

เพียงเธอยิ้มมาให้สักนิด
ฉันอาจมีสิทธิ์จะใกล้ชิด
แต่นี้เธอมองมาแล้วผ่านไป
จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้จักกัน

เธอเหมือนรุ้งที่ริมฟ้า
งดงามแต่แสนไกล
อยากได้อยู่เคียงใกล้
เพียงคิดที่จะไปก็สลายลง